σφριγάω

σφρῐγ-άω [v. fin.],

A to be full to bursting, to be plump, esp. of a woman's breasts, Hp.Mul.1.71; οὔθατα ς. Poll.1.250: then,

2 generally, of young persons, high-fed horses, etc., to be fresh, vigorous, in full health and strength,

νέῳ τε καὶ σφριγῶντι σώματι E.Andr.196

;

εὐσωματεῖ καὶ σφριγᾷ Ar.Nu.799

;

σφριγᾷ τὸ σῶμά σου Id.Lys.80

;

τὰ σώματα σφριγῶντες Pl.Lg.840b

;

ἥβῃ σφριγῶντες Achae.4

; οἱ μύες (muscles)

σφριγῶντες, ὡς ἂν εἴποι τις Archig.

ap. Gal. 8.91; of animals,

σφριγῶσα ἡμίονος Eust.1322.34

;

βόες τὸν αὐχένα σφριγῶντες Hld.3.1

; of trees, δένδρα σφριγῶντα νέοις κλωσίν luxuriant, Luc.Am.12;

βότρυες σφριγῶντες D.Chr.7.75

; εὐδίᾳ καὶ γαλήνῃ ς. Ph.1.14.

3 metaph., full-blooded, swollen with passion or pride,

σφριγῶντα θυμόν A.Pr.382

;

μῦθον E.Supp.478

.

4 swell with desire, be at heat, Opp.C.3.368;

τῶν σφριγώντων ἐν λόγοις Com.Adesp. 276

: c. inf., Ael.NA14.5. Chiefly used in the [tense] pres. part. [In Opp. l.c., for σφρῑγᾷ Lobeck conjectured σφρῐγάᾳ.]